KAROLINKI 2011 – dzień trzeci, czyli Difficilis in otio quies

Poniedziałek, 2 maja 2011 · dodano: 07.05.2011 | Komentarze 2

Urszulin/Babsk/Zienki/Górki/Sosnowica/Drozdówka/Stary Uścimów/Maśluchy/Krasne/Piaseczno/Kaniwola/Nadrybie/Garbatówka/Sumin/Urszulin

Dnia Trzeciego w naszej bandzie niestety doszło do rozłamu. L&L musieli pędem wracać do Łodzi, by udobruchać rozwydrzonego Luszka atakującego każdą dłoń dzierżącą strzykawkę nadzianą ambrozją insuliny. W ogóle nie czaję tego kota, jak dla mnie jest zbyt nieprzewidywalny w swych humorach, ale doskonale czułam powagę sytuacji. Też pizgnęłabym w kąt plan nabijania kilometrów by ratować swe „dzieci” przed paszczęką grobowego wieka. Gospodarz jednak był mało wyrozumiały, więc smęcił pod nosem o straconych dutkach…miłośnik gołębi, kuźwa…Bym mu Puminę puściła na te jego pocztowce sprowadzane z Belgii i Holandii, to by go w sekundę ocuciło z pierdolenia, że „to przecież tylko kot”...No to właśnie wylałam z siebie kilka mililitrów żółci, podczas gdy w rzeczywistości grzecznie panu odrzekłam: „no tak, no tak, siła wyższa” i inne takie tam srele morele…Nie lubię siebie w wersji soft, ale w tym przypadku naprawdę nie było sensu kopać się z głupim.

Zatem ciuchy na grzbiet i w drogę. Tylko w trójkę (Eve, Stamper &„mła”), ponieważ Józek ostatecznie stwierdził, że samotny powrót pociągiem byłby właściwie „no kuuurcze, niee wieeem, chyba niefaaajny”, zatem zwinął swe manatki i podążył za Siekami, wygodniacha jeden!

W planie mieliśmy kręcenie po Poleskim Parku Narodowym. A na starcie tego dnia ziiiiiiimno byyyyło O-K-R-O-P-N-I-E! Mimo że wyruszyliśmy nadzwyczaj późno, bo dopiero po 11:00…Dodatkową atrakcją przedpołudnia był wiater śmigający po bębenkach usznych aż huczało…
Z uwagi na TAKIE „warunki pogodowe” (gwoli szczerości, wolałabym deszcz) rytmizacja pracy nóg przyprawiała mnie o mdłości. Aż do postoju na przystanku PKS, gdzie w oczekiwaniu aż Eve przyodzieje długie gatki, mogłam wcisnąć czapkę-prezerwatywkę na swój zwichrowany łeb.
Potem było już okej :) Tym bardziej, że Słońce uraczyło świat rozpromienioną mordką.

Krajobraz przetaczał się bokami drogi raczej płaski, łąkowy, z domkami porozrzucanymi tu i ówdzie. Całość nie pozbawiona była swoistego uroku, choć zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu „film” pierwszego dnia Karolinek.

Po dotarciu do Sosnowicy zsiedliśmy na parę minut z pomykaczy. Jedni błogo leżeli w trawce

Zdjęcie z wycieczki rowerowej © KOCURIADA

drudzy zwiedzali podmokłe krzaki

z wizytą w chynchach © KOCURIADA

a trzeci uszczuplali węglowodanowe zapasy (to ja to ja! Się kręciło to ssawa była pokaźnego kalibru :P), ale wszyscy razem, wespół w zespół, podziwiali rozkumkane jeziora rozlane po obu stronach nitki asfaltu. A jakie ryby skakały nad taflą wód! Takie, że ho ho hooo…Sztuki gatunku „śniadaniowego”, „obiadowego”, „kolacyjnego”, „deserowego”...Szczupakowe słone paluszki, lody z dorsza, krakersy z karpia, co kto tylko sobie wymarzył…

Już mi się gorąco zaczynało robić od tych wizualizacji, więc pomknęliśmy dalej – przez super sosnowy las podściełany piachem. Raz prawie „się uglebiłam”, ale na szczęście smart samy wyciągnęły mnie z opresji. Oczywiście tylko po to, by za kilka kilometrów, na szutrówce prostej jak konstrukcja cepa okrutnie zrzucić mnie z siodełka…ok, mea cupla – przy wypince zapomniałam, że na kierze zamontowana jest torba destabilizująca moje poczynania ;P

Przez Maśluchy upstrzone obrazkami Jana Pawła II (dosłownie, z okien każdej chałupy przylegającej do jezdni, a było ich na tym odcinku tyle co żwiru na hałdzie, jarzył się do nas Big Papa kilkoma rodzajami radosnej zadumy), dotarliśmy do pięknego Krasnego:

Jezioro Krasne © KOCURIADA

Zaczęły się nerwowe poszukiwania jadłodajni. Trafiła się szybko, lecz zapach wydobywający się z jej wnętrza nie pozostawiał złudzeń – po obiedzie w takim miejscu sraczka murowana. Nie chciało nam się jednak z Eve ruszać dalej, więc wypuściłyśmy na zwiady Zalepę, a same oddałyśmy się uciesze siedzenia na kawałku drewna o długości i szerokości znacznie przekraczającej najśmielsze oczekiwania naszych strudzonych „viceversów”.

Po niedługim czasie otrzymałyśmy cynk, by kierować się na sklep z nabiałem…
Trafiłyśmy bez problemu :) ElStamper postarał się przednio, albowiem w domu wczasowym o dźwięcznej nazwie Brylant, Diament, czy jakoś tak, posililiśmy ciało najprawdziwszym cudem rąk przemiłego kucharza:

Pyszna micha © KOCURIADA

Wszystko świeżutkie i smaczne. Po daniu pierwszym, drugim, a także kawie na deser, nieco trudniej było podźwignąć się z krzesła, ale komu w drogę temu czas…nie ma to tamto, jakoś wgramoliliśmy zady na siodła.

Słońce przypiekało czółka, asfalty się skiepściły, a droga była mi już znana, bo od Nadrybia aż po Urszulin przemierzałam ją dzień wcześniej, ale i tak było fajnie. I MOCNO, bo Stampery w pewnej sekundzie postanowiły przycisnąć gaz do dechy, więc miałam niewiele czasu na zastanowienie czy chce ich gonić czy wolę odpuścić. No jakoś nie współgrała mi idea CZASÓWKI na ostatnich 10 kilometrach ROZJAZDU, ale wyzwanie podjęłam :)))) Było warto, choć Zalepa i tak nam w końcu odjechał…ma nogę chłop, nie ma co! Przekonałam się o tym także dnia czwartego, ale to już zupełnie inna historia…

KAROLINKI 2011 - dzień drugi, czyli Fluctuat nec mergitur

Niedziela, 1 maja 2011 · dodano: 06.05.2011 | Komentarze 4

Łąki/Nałęczów/Piotrowice/Gutanów/Garbów/Zofian/Starościn/Pryszczowa Góra/Krasienin/Stoczek/Nasutów/Wola Niemiecka/Niemce/Jawidz/Spiczyn/Kijany/Nowogród/Łęczna/Puchaczów/Bogdanka/Nadrybie/Garbatówka/Sumin/Urszulin

Po kiepskawo przespanej nocy Dej Namber Tu zaczął się dla mnie lekkuchnym ćmieniem w skroniach. O dziwo, nogi miałam wypoczęte (zapewne przez zbawienny wpływ regionalnego piwka tudzież czarodziejską maść, którą wklepałam w nie dnia poprzedniego).
Kolejne zdziwko poranka to fakt, że niektórzy towarzysze podróży wstali prawdopodobnie równiuśko z pianiem koguta i zanim dobrze otwarłam ślipia, oni byli już w pełnym rynsztunku, zwarci i gotowi na wyzwania nadchodzących godzin...Sieku, dzięki żeś nas ewangelicznie nie popędzał! Nie ma nic gorszego od qpy kręconej pod presją barbarzyńskich sił zewnętrznych ;P
Zatem na spokojnie...śniadanko, pakowanko...Zarzuciłam Ziutkowi 9 kilo na plecy, nieco ponad 2 na głowę, a także niecały litr między nogi. Do tego miałam dojść jeszcze ja - bagaż najcięższy będący zarazem napędem całej konstrukcji. Telepało pod moją czaszką (no pewnie, że moją a nie cudzą, choć z drugiej strony kto to wie, co to za kręte myśli przetaczały się w łebkach innych, czyżby te same?), że może to jest właśnie TEN DZIEŃ, kiedy porywam się z motyką na słońce...Uparcie odwracałam wzrok od:

Ready, steady... © KOCURIADA

Uciekając przez nieuniknionym obfotografowywałam różniaste różności, lecz na niewiele się to zdawało:

Intjelygencja najważniejszą jest © KOCURIADA

Kiedy już każdy zrobił co chciał w takim tempie, jakie było dlań najkorzystniejsze, w tym naszym najlepszym ze światów wskazówki wszystkich zegarków poczęły bić w jednym rytmie...i w końcu ruszyliśmy!!! Naprawdę nie mogłam się doczekać przygody, tylko te sakwy, ech...

Z Łąk skierowaliśmy się w stronę Urszulina (po raz kolejny mocniejszym tempem niż zamierzałam) a droga miała być płaska. Tjaaaaaa
Pierwszy podjazd już w Nałęczowie, a potem następny i następny...tereny za to cudne, więc wynagradzały rozlewający się po udach bólek (niewielki był, to i na prawdziwe miano „bólu” nie zasługiwał). A asfalt falował, zwijał się na boki, wybrzuszał, opadał...W pewnym miejscu zrobiłam przystanek na „medytację krajobrazu”. Zdjęcie tego landskejpu może kiedyś zawita na mego bloga – oczywiście przez „Józka-co-aparat-lepszy-miał-ino-focior-mi-nie-dał”. Sądzę, że jest to NIEFAJNE ;P
W zamian będą takie oto bohomazy:

Pojechali zamiast podziwiać... © KOCURIADA

za to Józek sobie nie odpuścił © KOCURIADA

Większą część tego dnia spędziliśmy właściwie we dwoje. W Garbowie uskuteczniliśmy ostatni grupowy przystanek na dokumentację wizualną procesu rozplątywania łańcucha w alikowym Kelisie. Cóż, zwykły skutek zwyczajowego brania podjazdu na twardo. Oj, wyobrażam sobie ile przy tym padło erotycznych sapań i stękań ;P W naszym składzie nie było takiego gagatka, co by kochał podjazdy miłością mocniejszą niż ta, którą za każdym machnięciem pedałów wykrzesywał z siebie Lemurek. Słuchało się tego przaśnie.

I tutaj, drodzy Państwo, urywa się ślad po mnie i po Józku...Popędziliśmy za Garbów jako pierwsi, za co dane nam było płacić przez następne 40 kilometrów. Na terenie parku krajobrazowego spotkała nas kara za wyrywanie się z szeregu, pierwsza nagroda w Wyścigach Głupoty lub też nauczka na przyszłość pod tjetułem: „siedź na dupie cicho”.
Czyli, ZACZĘŁO PADAĆ!!! Początkowo delikatnie, rzec bym mogła, że nawet pieszczotliwie, gdyby oczywiście nie to, że niebawem „podniebna czułość” zamieniła się w regularny strumień deszczu trzaskającego nas po mordach. Po dupach też.
W bardziej sprzyjających okolicznościach pewnie napawałabym się całą sytuacją, ale:
nie było plus 30 na termometrze
nie miałam 5 kilometrów do domu
nie byłam najedzona...
Fucktycznie, lejący się na mnie potok nie był lodowaty, ale i tak uczynił z mych dłoni grabie w kolorze blue-violet, skórę na moich stopach zmarszczył jak gdybym ze sto lat moczyła je w Oceanie Spokojnym (a przecież pływały tylko w basenie z Shimanek), a resztę ciała wybarwił pięknie na kolor buraczkowy...No zajedeszczyście! Byłam bardzo bliska decyzji, by walnąć sobie na kasku kółeczko i pociąć na mej czerwonej hulajnodze prosto do GB celem angażu w Teletubisiach. Rola „Po” dla mnie jak ulał.
Ale jednak nie. Zawzięłam się w inny sposób. Nie chciałam czekać, aż chmury odpłyną. Więc nie pozostało nic innego jak popływać samemu. Tylko od czasu do czasu kryłam się pod wiatą przystankową, by poczekać na Józka (bez mapy, z rozładowanym telefonem, czyli typowo). Jechałam smętnie acz uparcie. Przyliczyłam na klatę kilka strzałów z kałuż spod kół ciężarówek – doprawdy, niezapomniane przeżycie ;P Dodatkowo, na dosyć ruchliwym skrzyżowaniu żółtej z czerwoną nagle zapałałam chęcią poleżenia na asfalcie, więc zrobiwszy mały myk z wypinaniem się z pedałów padłam sobie na lewy boczek zachwycając się fakturą profesjonalnie wylanej nawierzchni. Aż mi się z tej radochy bagażnik przekrzywił parkując bezpośrednio na oponie. Nic to, poflugałam pod nosem na otrzeźwienie umysłu i na powrót dosiadłam Ziutka. Z deczka obolała.
I tak oto, dwa niezatapialne statki towarowe po przepłynięciu 40 kilometrów przybiły do brzegu Łęcznej. Na obiad.
Dzięki uprzejmości kierowniczki baru Kebab, wtaszczyłam rower na marmurową posadzkę restauracji, porozwlekałam po skórzanych fotelach prawie całą swoją garderobę, osuszyłam co się dało wylewając przy tym wodę z sakw, a na koniec całkiem smacznie podjadłam. Repetę gorącej herbaty mieliśmy gratis, ołjeee :)
Po takiej gościnie kręciło się znacznie lżej, ale i tak oboje mieliśmy serdecznie dość bycia w czarnej dupie, więc pocięliśmy na kwaterę najkrótszą drogą, przez Puchaczów i Bogdankę:

Kopalnia Bogdanka © KOCURIADA

Rzepakowe tory © KOCURIADA

Na ostatniej prostej do Urszulina przywitał nas bociek:

Józiu zasadzający się na boćka © KOCURIADA

Brdzo dobry był to znak, ponieważ:
zdążyliśmy do sklepu po strawę dla ciała i ducha (17:55!)
wynegocjowaliśmy u gospodyni zajęcie całego piętra domu
podpierając się życiową prawdą („kto pierwszy ten lepszy”) wybraliśmy najmniej śmierdzący pokój na naszą sypialnię
zużyliśmy całą ciepłą wodę w termie
i spokojnie czekaliśmy na przyjazd reszty towarzycha :)

A na wieczór była powtórka z rozrywki, przy czym Alika hipnotyzował ekran tivi, Sieku prawie klęczał odmawiając pacierz za grzeszne dusze, Dużecki z Małecką starali się nie tracić kontaktu z rzeczywistością, Józek zaś bawił się w nieśmiałego mistrza ciętej riposty, podczas gdy ja...po prostu cieszyłam się, że wreszcie mam „sucho, czysto, pewnie”.